Sztuka polska XIX i XX w
Stała ekspozycja w galerii gosławickiego zamku prezentuje sztukę polską XIX – początku XX w. Większość to akademickie, drobiazgowe, studyjne przedstawienia np.: Portret Aleksandra Niemojewskiego, z 1849 r. W. K. Stattlera (1800-1875), Portret dziewczynki, z 1858 r. Jana Matejki (1838 – 1893), Św. Antoni, z 1862 r. Piotra Kaczorowskiego (1826 – 1891), Portret kobiety w czarnej sukni, z 1891r. F. Ernesta Brylla (1862 – 922).
Przykładami kompozycji odwołujących się do historii narodowej są: Stefan Czarniecki na koniu, Januarego Suchodolskiego (1797 – 1875) , Zygmunt Stary i Stańczyk na Wawelu, Wojciecha Gersona (1831 – 1901), oraz Zesłańcy w kopalni, Jacka Malczewskiego (1854 – 1929), obraz komentujący dzieje Polski współczesne artyście. Szkicowe, dynamiczne, sytuacyjne ujęcia widzimy m.in.: w Akcie – studium starego człowieka Józefa Mehoffera (1868 – 1946), ale również w Portrecie Janusza de Beaurain, z 1939 r. St. I. Witkiewicza (1885 – 1939). Krajobraz z kościółkiem, Józefa Szermentowskiego (1833 – 1876) jest przykładem malarstwa pejzażowego, charakterystycznego dla kanonu przedstawień polskiego krajobrazu stworzonego przez tego malarza. Obraz Rybacy, z 1895 r. prezentuje podejmowaną przez Leona Wyczółkowskiego (1852 – 1936) nową problematykę światła i koloru, natomiast kompozycja Ikar, z ok. 1900 r., jest wyrazem symbolicznych zainteresowań tego artysty. Pozostałe obrazy np.: Gracz w kości, Zygmunta Papieskiego (1852 – 1919), Portret dziewczyny, Leona Kaplińskiego (1826 –1873), Portret górala, Aleksandra Kotsisa (1836 – 1877), Dziewczyna z azaliami, Stanisława Ejsmonda (1894 – 1939), portrety z 1912 r. i z 1918 r. Stanisława Gałka (1876 – 1961) współtworzą ekspozycję, której motywem przewodnim jest portret.
